Archive - Take My Head (1999)

Αυτή η ανάρτηση παρουσιάζει δύο ιδιομορφίες. Πρώτον, ενώ γράφεται μέσα Οκτώβρη εγώ έχω ακόμα καλοκαιρινή διάθεση, την οποία μου βγάζει ιδιαίτερα το συγκεκριμένο άλμπουμ. Δεύτερον, επειδή, από μουσική άποψη το Take My Head, δεν θεωρείται από τα καλά άλμπουμ των Archive. Αντίθετα, τόσο οι κριτικοί, όσο και μερίδα των fans του συγκροτήματος το θεωρούν από κακό ως απλώς μέτριο προς το καλό. Κυρίως, επειδή σαν δουλειά διαφέρει πολύ από το πρώτο άλμπουμ των Archive, το Londinium, αλλά και από τα υπόλοιπα. Με την έννοια ότι δεν είναι τόσο σκοτεινό, όπως οι συνηθισμένες δουλειές τους. Είναι πιο μελωδικό, πιο pop, πιο καλοκαιρινό (άντε πάλι!). Πράγματι, αν το Londinium δούλεψε ώστε να χαρακτηριστούν οι Archive ως ένα dark Trip Hop σχήμα, το δεύτερο αυτό άλμπουμ τους διαφοροποιεί σημαντικά. Καταρχήν, η σύνθεση του σχήματος έχει σχεδόν ολοσχερώς αλλάξει – αν και αυτό είναι μάλλον αναμενόμενο καθώς οι Archive είναι περισσότερο ένα project  παρά συγκρότημα (κατά τη γνώμη μου). Από μουσικής πλευράς, το Take My Head έχει σχέση με το Londinium κυρίως σε ό,τι αφορά στις ενορχηστρώσεις (στις οποίες διατηρείται η μεγαλοπρεπής χρήση των εγχόρδων baroque στοιχείων). Εδώ, όμως οι μελωδίες λειτουργούν για να ανατάξουν και όχι να υποβάλλουν τον ακροατή – και το αποτέλεσμα είναι ένα: Pop. Ένας μελωδικός pop δίσκος, χωρίς να λείπει εντελώς το σκοτεινό alternative hip hop, με όμορφα τραγουδάκια, ιδανικά για έρωτα ή αναθέρμανση αυτού - και αν δεν υπάρχει τίποτα από αυτά είναι ό,τι πρέπει για χορό σε καλοκαιρινές αμμουδιές. Η πορεία του συγκροτήματος θα είναι η επιστροφή στα σκοτάδια, μόνο που σταδιακά θα χάσουν τον electronic χαρακτήρα, προς όφελος του neo Prog-Rock, στο οποίο όμως θα διατηρήσουν τις συμφωνικές προσεγγίσεις.

Πηγή: Amazon   

1) Love In Summer

2) The Way You Love Me

3) You Make Me Feel

The Dream Syndicate – Tell Me When It’s Over: The Best οf Dream Syndicate (1992)

Καμιά φορά είναι περίεργο πως κάποια συγκροτήματα ή καλλιτέχνες αφήνουν ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στη μουσική ιστορία, παρά το γεγονός ότι είχαν μικρή καριέρα και αντίστοιχα λιτή (σε αριθμό) παραγωγή δίσκων. Οι Dream Syndicate κυκλοφόρησαν μόλις τέσσερις δίσκους, αλλά ως σήμερα συγκαταλέγονται στα σημαντικά συγκροτήματα της αμερικάνικης underground της δεκαετίας του 1980. Και αυτό γιατί παρά το γεγονός ότι δεν γνώρισαν ποτέ εμπορική επιτυχία, έμειναν στην ιστορία ως εκπρόσωποι της σκηνής που αποκαλέστηκε Paisley Underground (μαζί με Green On Red, Rain Parade, The Long Ryders, The Bangles). Παρακλάδι και η PU μιας ακόμα ευρύτερης οικογένειας, της Jangle Pop (R.E.M., The Smiths, The Go-Betweens, The Stone Roses, The Housemartins κ.λπ.), η PU, που εκδηλώθηκε κυρίως στο Los Angeles, ενσωμάτωσε στοιχεία της ψυχεδελικής και garage rock με τη folk rock μουσική (εμπνεόμενη κυρίως από τους Byrds), δημιουργώντας χαρακτηριστικό ήχο, δομή και χρώμα στη μουσική των συγκροτημάτων που διακρίνονταν από πλούσιες φωνητικές και κιθαριστικές αρμονίες και στιβαρή αν και υποβόσκουσα ρυθμική βάση. Το Tell Me When It’s Over, συγκεντρώνει τις καλύτερες στιγμές αυτής της βραχύβιας πορείας, αποδίδοντας τα δέοντα σε όλη τους τη δουλειά. Βέβαια, τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου προέρχονται από το ντεμπούτο τους, το The Days of Wine and Roses, το οποίο είχε προκαλέσει αίσθηση με την αλά Velvet Underground κιθαριστική περιπλάνηση και βοήθησε στο χτίσιμο της underground φήμης τους. Η συνέχεια του συγκροτήματος δεν ήταν τόσο επιτυχής, καθώς απέβαλαν τη Velvet αισθητική ενώ έγινα πιο μελωδικοί και λιγότερο θορυβώδεις, αλλά και από αυτή τη συνέχεια έχουν προκύψει μικρά διαμαντάκια. Στη συνέχεια ο επικεφαλής του συγκροτήματος Steve Wynn θα ακολουθήσει τη δική του μοναχική πορεία, η οποία όμως τον έκανε αρκετά αγαπητό στην Ελλάδα.

Πηγή: Mark Deming, AllMusic, Wikipedia 

1) Tell Me When It's Over

2) Loving The Sinner, Hating The Sin

3) Merrittville

Aretha Franklin - I Never Loved A Man The Way I Love You (1967)

Το I Never Loved είναι ο ενδέκατος δίσκος της ντίβας της soul, ο οποίος παρά το γεγονός ότι κατακρεουργήθηκε από τους κριτικούς όταν κυκλοφόρησε, εντούτοις σε πιο πρόσφατες αναθεωρήσεις έφτασε να συμπεριλαμβάνεται στους καλύτερους δίσκους R&B όλων των εποχών. Ενδεικτικά, σε ένα αφιέρωμα στα 50 καλύτερα γυναικεία άλμπουμ του Rolling Stone κατέλαβε την πρώτη θέση. Ο δίσκος περιέχει τραγούδια από μεγάλους συνθέτες της μαύρης μουσικής όπως οι Otis Redding, Sam Cooke, Henry Glover ενώ περιέχει και κομμάτια της ίδιας της Franklin. Βέβαια, απλά και μόνο η ύπαρξη του Respect ανάμεσα στα τραγούδια του δίσκου αρκεί για να δώσει στο άλμπουμ τον χαρακτήρα του κλασικού. Δεν είναι όμως μόνο τα κομμάτια που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην επιτυχία του δίσκου αλλά και η παραγωγή, η οποία φρόντισε να μαζέψει πολύ καλούς μουσικούς από τα περίφημα Muscle Shoals στούντιο, που απέδωσαν καταπληκτικά τα μουσικά μέρη. Με τον δίσκο αυτό «απονεμήθηκε» δικαιωματικά πλέον στην Franklin ο τίτλος της Βασίλισσας της Soul, η οποία με το I Never Loved, δημιούργησε ένα soul ορόσημο.

Πηγή:  Jason Ankeny, AllMusic, Wikipedia

1)  I Never Loved A Man The Way I Love You

2) Save Me

3) Respect

Albert King - Born Under A Bad Sign (1967)

Οι μεγάλοι δίσκοι (Long Play όπως τους λέγαμε) των μουσικών μέχρι την δεκαετία του 60 αλλά και κατά τη διάρκεια αυτής σε πολλές περιπτώσεις, δεν είχαν τη λογική του άλμπουμ. Ήταν περισσότερο συλλογές singles 45 στροφών που κάποια στιγμή η εταιρεία ή ο καλλιτέχνης αποφάσιζαν να πακετάρουν για εμπορικούς λόγους. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό για τον δίσκο αυτό, καθώς βγήκε 5 ολόκληρα χρόνια μετά τον πρώτο μεγάλο δίσκο του King, The Big Blues (ο οποίος είναι εξίσου καλός). Τα περισσότερα τραγούδια είναι singles, υπάρχουν όμως και κάποια τραγούδια που γράφτηκαν για το άλμπουμ. Η διαφορά είναι ότι ο δίσκος αυτός χαιρετίστηκε, εκ των υστέρων, ως ένα άλμπουμ που άλλαξε την πορεία της Blues μουσικής εξασφαλίζοντας από τη μία τη συνέχεια της αλλά και διαφυλάσσοντας ταυτόχρονα την υστεροφημία της. Επηρέασε δε ορδές μουσικών (κυρίως κιθαρίστες) και έδωσε στην Blues μια νέα κατεύθυνση προς τη soul jazz (αποτέλεσμα της συνεργασίας του King με τον Booker T και τους MGs του). Του έχει δε απονεμηθεί Grammy, και του έχουν αποδοθεί οι χαρακτηρισμοί "Ιστορικό Blues Άλμπουμ" και "Κλασική Blues Ηχογράφηση", ενώ το Rolling Stone το έχει ανακηρύξει στη θέση 499 από τα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Διαθέτει τέλος ένα αλλοπρόσαλλο εξώφυλλο!

1) Crosscut Saw

 https://www.youtube.com/watch?v=31g23A3cRlE

2) Born Under A Bad Sign

https://www.youtube.com/watch?v=2Py37G9qsfY

3) Kansas City

https://www.youtube.com/watch?v=2-sIU7bxhQQ

The Blues Brothers - The Blues Brothers Original Soundtrack (1980)

Οι Blues Brothers που όλοι γνωρίζουμε ξεκίνησαν ως ένα μικρό νούμερο στο αμερικάνικο κωμικό σόου Saturday Night Live, αλλά σύντομα απέκτησαν φανατικό κοινό, καθώς συνδύαζαν την κωμωδία με την κλασική αμερικάνικη μουσική, με αποτέλεσμα να γίνουν αυτόνομη comic act παρουσία, η οποία έφτασε να κυκλοφορήσει μια ταινία με τεράστια εμπορική επιτυχία και τρεις δίσκους (όλοι live ας σημειωθεί). Η ταινία The Blues Brothers παρά το χαζό στόρυ εξακολουθεί να αποτελεί ένα φιλμ που στοιχειώνει τα χρόνια της πρώιμης εφηβείας μας και είναι η αιτία που εξ αιτίας της πολλοί από εμάς γνωρίσαμε κλασικές αμερικάνικες μουσικές όπως οι soul, blues, r&b, rock n roll, jazz ακόμα και η country. Γι αυτό το λόγο το Rolling Stone magazine ανακήρυξε το soundtrack της ταινίας δίσκο της χρονιάς παρά το γεγονός ότι κριτικά στάθηκε αρνητικά απέναντι του, εξ αιτίας του γεγονότος ότι όλα τα κομμάτια ήταν διασκευές συν το γεγονός ότι το δίδυμο των Dan Aykroyd και John Belushi δεν ήταν μουσικοί αλλά ηθοποιοί, οπότε δεν μπορούσαν να σταθούν σε ανάλογη κριτική. Πλην όμως σε μια εποχή όπου κυριαρχούσε το Punk και το New Wave και προετοιμαζόταν το έδαφος για την pop σαχλαμάρα της δεκαετίας του '80, οι Blues Brothers ήταν εκεί για να κρατήσουν τα μπόσικα και να θυμίσουν παγκοσμίως την πραγματική μουσική, η οποία στα χείλια του Dan Aykroyd έγινε μέχρι και πολιτικό επιχείρημα. Ο δίσκος μάλιστα ενισχύθηκε με συνεισφορές των μεγάλων Ray Cahrles, Cab Calloway, James Brown και Aretha Franklin! Το δίδυμο με την τεράστια επιτυχία διαλύθηκε απρόοπτα έπειτα από τον θάνατο του John Belushi εξ αιτίας υπερβολικής δόσης ναρκωτικών που έκανε με τον φίλο του Robert De Niro. Έγιναν προσπάθειες επανεμφάνισης με τον αδερφό του John, James Belushi και τον τιτανοτεράστιο John Goodman, οι οποίες είχαν ενδιαφέρον αλλά ποτέ δεν ήταν το ίδιο επιτυχείς.

ΥΓ: Οι John και James Belushi είχαν μητέρα την Agnes Demetri Samaras και πατέρα τον Adam Anastasio Belushi (πιθανόν από το Μπέλλος), από την περιφέρεια της Κορυτσάς και ένα χωριό ακριβώς πάνω στα ελληνοαλβανικά σύνορα, γεγονός που έχει δημιουργήσει μια διαχρονική φιλονικία για την καταγωγή τους και το αν είναι Έλληνες Βορειοηπειρώτες ή Αλβανοί Ορθόδοξοι. O James παντως επισκέφθηκε τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο στο Φανάρι το 2010 για να λάβει την ευχή του.

Βέβαια αυτή η εθνολογική διαμάχη δεν έχει καμία σχέση με τον δίσκο. Εδώ έχει μόνο ένα: America!


1) Everybody Needs Somebody To Love

https://www.youtube.com/watch?v=EHV0zs0kVGg


2) Rawhide

https://www.youtube.com/watch?v=RdR6MN2jKYs


3) Jailhouse Rock

https://www.youtube.com/watch?v=pW1hazYKd5o

The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band - The Broken Circle Breakdown (OST 2012)

Ο δίσκος αυτός αποτελεί το soundtrack από την εξαιρετική (αν και ψυχοπλακωτική) Βέλγικη ταινία The Broken Circle Breakdown, η οποία εκτός των πολλών διακρίσεων της είχε προταθεί και για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Ο τίτλος της ταινίας είναι εμπνευσμένος από τον κλασικό θρησκευτικό ύμνο Will the Circle Be Unbroken, ο οποίος είναι ιδιαίτερα σημαντικός στην λαϊκή μουσική παράδοση της Αμερικής και ο οποίος έχει διασκευαστεί σε country τραγούδι από τον AP Carter, ιδρυτή του περίφημου συγκροτήματος The Carter Family (στο οποίο συμμετείχε και η ανιψιά του June Carter, μετέπειτα σύζυγος του Johnny Cash). Η μουσική παίζει κεντρικό ρόλο στην ταινία και ήταν καθοριστική στην επιτυχία της. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η μουσική είναι κυρίως Bluegrass και δευτερευόντως Country γίνεται αντιληπτό ότι στην Ευρώπη υπάρχει ένα κοινό που έχει ανακαλύψει και αγαπάει την παραδοσιακή αμερικάνικη μουσική. Η Bluegrass ως μουσικό ιδίωμα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς είναι ο πρόδρομος της μοντέρνας Country και αποτελεί την αμερικάνικη μετεξέλιξη της λαϊκής κέλτικης και βρετανικής μουσικής που έπαιζαν οι απόγονοι των αποίκων από τη Γηραιά Αλβιόνα στις νέες χώρες. Για τον λόγο αυτό η Bluegrass ακόμα και σήμερα εκτελείται από όργανα που παράγουν φυσικό ήχο: ακουστική κιθάρα, κοντραμπάσο, μπάντζο, μαντολίνο και βιολί ενώ δίνει έμφαση στα χορωδιακά μέρη, γεγονός που απαιτεί από τους μουσικούς εξαιρετικές ικανότητες για να την αποδώσουν ζωντανά σε μεγάλο κοινό. Η μπάντα που εκτελεί τα τραγούδια του δίσκου είχε ήδη στηθεί πριν το γύρισμα της ταινίας καθώς στο Βέλγιο το έργο παιζόταν ως θεατρική παράσταση, η επιτυχία της οποίας οδήγησε στη δημιουργία της ταινίας. Παρότι Βέλγοι, αποδίδουν εξαιρετικά τα παραδοσιακά και σύγχρονα Bluegrass κομμάτια ενώ το κυρίως δίδυμο των Johan Heldenberg και της αισθησιακής Veerle Baetens εκτός από την έχουν πιάσει πολύ καλά το τραγουδιστικό ύφος της μουσικής αυτής. Για τον λόγο αυτό η μπάντα εξακολουθεί να υφίσταται, χωρίς να έχει βγάλει άλλο δίσκο, κάνοντας τουρνέ στο Βέλγιο και την υπόλοιπη Ευρώπη με εξαιρετική επιτυχία και ενθουσιώδη κοινά. Ο δίσκος είναι εξαιρετικός και περιέχει γνωστά Bluegrass και Country τραγούδια, αλλά περιέχει και εκπλήξει με πολύ καλές διασκευές Rock κομματιών, όπως το Further On Up The Road του Bruce Springsteen και το Sister Rosetta Goes Before Us της Sam Phillips.

Πηγή: Wikipedia 

1) Further On Up The Road

https://www.youtube.com/watch?v=ZaVhY52Hx70

2) The Boy Who Wouldn't Hoe Corn

3) Sandmountain

https://www.youtube.com/watch?v=DaYSsYUem8M

Bobby "Blue" Bland - Two Steps From The Blues (1961)

Οι κριτικοί θεωρούν ότι το Two Steps From The Blues είναι ο απόλυτος δίσκος του Bobby Bland και μάλιστα υποστηρίζουν ότι συγκαταλέγεται ανάμεσα στους καλύτερους electric blues & soul blues δίσκους. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω! Από ιστορικής άποψης είναι ένας δίσκος ορόσημο, γιατί βρίσκεται στο μεταίχμιο της μεταμόρφωσης των Blues, με την ως τότε γνωστή μορφή τους (juke joint, gospel, southern κ.α.) σε ηλεκτρικά Blues. Επιπλέον, ο Bland είχε την τύχη να συνεργαστεί γι αυτόν τον δίσκο με συνθέτες που πρέπει να βρίσκονταν σε τεράστια φόρμα, γιατί όλα τα τραγούδια του δίσκου είναι μεγάλα ή μικρά διαμάντια, τα οποία σχεδόν στο σύνολο τους αποτέλεσαν το καθιερωμένο playlist των live εμφανίσεων του Bland και έγιναν, ας πούμε, τα κλασικά του hits. Η αλήθεια είναι πως ο δίσκος, όπως πάρα πολλοί LP δίσκοι εκείνης της εποχής, είναι στην ουσία μια συλλογή από singles. Έτσι εξηγείται πως τα τραγούδια αυτά βρίσκονται σε δεκάδες συλλογές «best of» -  σχεδόν όλος ο δίσκος είναι best of! Παραβλέποντας αυτή τη λεπτομέρεια, το Two Steps είναι αναμφίβολα ένας δίσκος που στέκεται στο σύνολο του, ένας από τους καλύτερους Blues δίσκους, ένα γιγαντιαίο βήμα μετάβασης προς τη soul, παρόμοιο με εκείνα που έκανε την ίδια εποχή ο μεγάλος Ray Charles.

Πηγή: Stephen Thomas Erlewine, AllMusic

1) St. James Infirmary

https://www.youtube.com/watch?v=iHh4wBGQZD0

2) Don’t Cry No More

https://www.youtube.com/watch?v=5gVmx91JV_0

3) I’m Not Ashamed

https://www.youtube.com/watch?v=JJLTmuudfqU